วันอังคารที่ 29 ธันวาคม พ.ศ. 2558

วันเพ็ญ คือนักเล่นบาร์โหนที่แข็งแรงที่สุด ตอนจบ

สาวพิการวันเพ็ญร้องขึ้น “โธ่ น้า หากรู้ใครเล่าจะทำเท่ากับแย่งผัว
คนอื่น พูดตามจริงนะ จะชั่วดีถี่ห่าง เรื่องผู้ชายไม่สำคัญเท่าไหร่หรอก สำหรับ
ฉัน แต่ที่หลวมคัวเพราะหลงเชื่อ’’ ผมพยักหน้าเป็น,ว่ารับ! แล้วให้หล่อนเล่าต่อ
วันรุ่งขึ้นเรณูมาแต่เช้าทีเดียว ตะโกนลั่นหน้าบ้าน “ไอ้ตัวแสบตื่นหรือ
ยัง” จำหน่ายบาร์โหนนำเข้า  วันเพ็ญร้องตอบ “ยังเลยเข้าบ้านก่อนสิ” ยังเทำใจดีเชื้อเชิญ แต่เขา
กลับกระชากเสียง “ไม่โว้ย ปลุกมันให้ลุกขึ้นมาพูดกันหน่อยจะเอาอย่างไง”
วันเพ็ญทำตามเข้าไปเรียก “พี'ทิต ตื่นเถอะ คนเมื่อวานนี้มาแล้ว เร็ว
เหยงๆอยู่ฒ้าฆ้วน”ผัวของฉันคงกลัวน่าดูพรวดพราดลุกเร็วขึ้นนั่ง มองซ้าย
ขวาแล้วบอก “เอ้ย ตายละ กันไว้อย่าให้เข้ามานะ กูตายแน่”
ขาดคำ เสียงเรณูดังขึ้นพร้อมประตูห้องเปิดผลัวะ “ไม่ทันแล้วไอ้ทิต
ไหนบอกเข้าเวร ทืนี้มึง  บาร์โหนติดผนังบ้าน ได้รับกรรมละ”
สิ้นเสียงกราดเข้าจิกผมกระชากอย่างแรง จนหล่นจากเตียงกลิ้งตาม
แรง อุปกรณ์ฟิตเนส ไปปะทะข้างฝา ร้องด้วยความเจ็บ “โอ๊ย” รีบลุกนั่ง นางเรณูตอนนั้นหน้า
แดงกาด้วยความโกรธ ก้าวเข้าหายกตีนที่ใหญ่เบ่อเริ่มสมกับรูปร่างที'อ้วนตุ๊
ซ้ำสูงใหญ่อีกต่างหากเป้าหมายกลางแสกหน้า
ผมฟังแล้วนึกภาพถึงกับต้องยิ้มด้วยอารมณ์ขำ จึงพูดขัดจังหวะขึ้น
“มินำสะประทิตกึงกลัว”นางวันเพ็ญหญิงขายอาหารปลาพยักหน้าตอบ “ใช่
เหมือนแมวกวดห,กูเลยละน้า”
“พอพี่ทิตเห็นว่าเมียเขาจะกระทืบ รีบปีนขึ้นขี้หน้าบอก อย่านะมึงกู
แจ้งตำรวจข้อหาทำร้ายร่างกายด้วยเอ้ๆ”
“อหิโธ่” ผมร้องขึ้น “ทำเป็นเด็กไปได้ แล้วนางยักษ์นั่น (ผมตั้งฉายา
ให้) หยุดไหม”ได้รับคำตอบ “อย่าว่าแต่หยุดเลย”
ไม่พูดลักคำทุ่งเข้าหาใช้ทั้งตัวกระแทกอัดกับข้างฝาสองสามครั้ง จน
พี่กิตร้องขึ้น “เอ้า เอาให้ตาย โอ๊ย โอ๊ย โอ๊ย”
เขาร้องอย่างเจ็บปวดตามแรงที่ถูกกระแทก คงหายใจไม่ออกด้วย เรญ
คงเหนื่อยเหมือนกันจึงหยุดยืนหอบ พี่กิตร่วงผล็อยกองลงพื้นคอพับกับไหล่
นึกภาพแล้วคงเหมือนมวยปลํ้าถูกคู่ต่อล้อัดกับมุมจนสะบักสะบอม
ได้ซักต่อ “แล้วอย่างไงอีก”
เรญเท้าเอวร้องถามกับชี้หน้าฉัน “มึงจะกลับบ้านหรือจะอยู่กับอีนํ้า
ใต้ศอกนี่”
เฮ้อ ตอนนั้นอายเหลือเกิน จึงพูดกับเขาดีๆ “ทำไมว่ากันอย่างงี้ละพี่”
เท่านั้นแหละได้เรื่อง หันขวับมาเลย ชี้หน้ากับบอก “มึงอยากเจ็บอีกคนใช่ไหม
อีหน้าสวย”
นางวันเพ็ญบอกต้องรีบยกมือโบกไปมา “ไม่จ้ะ เอาไปเถอะผัวน่ะฉัน
ยกให้”

บาร์โหนเดี่ยว

วันจันทร์ที่ 21 ธันวาคม พ.ศ. 2558

บาร์โหน อุปกรณ์ออกกำลังกายที่ไม่ควรมองข้าม





“หาพวกแมลง กิ้งก่า ปลาในแอ่งนา บางครั้งใช้หนังสติ๊กที่แม่มันซื้อไว้เป็นของเล่นยิงนกนำมาเผา บาร์โหนสนามเด็กเล่น ผักหญ้าในปาไอ้แก้วฟาดดะเพื่อให้ชีวิตอยู่รอดก็นึกถ้าเป็นผมหรือใครก็เถอะ สามวันไม่เป็นโรคขาดอาหารก็เดดสะมอเร่ไม่มีปัญญาหาปลาผักลงท้องได้หรอก น่านับถือจริงไอ้แก้ว”หลวงพี่บอกมันเลี้ยงตัวอยู่ได้เกือบเดือนจนท่านไปปัก กลดไม,ห่างจากกระต๊อบเจ้าแก้วมากนัก เช้าจะเดินเข้าหมู่บ้านเห็นมันนั่งจ๋องใต้ถุน จึงถาม“ไอ้หนูอยู่กับใคร” ตอนนั้นมันสีหน้าหวาดกลัว คงไม่เคยเห็นพระมาก่อน จึงนั่งนิ่งไม่พูดจา ได้แต่สั่นหน้าจนอาตมาเช้าหมู่บ้านก็ถามไถ่พวกชาวเขาชายหญิงจึงรู้เรื่อง เมื่อกลับมาถึงเอาอาหารที่บิณฑบาตได้แบ่งให้ “คุณหนอมเอ๋ย ฉันแทบน้ำตาร่วงวานาเดียม ให้อะไรไปมันเทใล่จานรวมกันหมด ใช้มือเปีบเข้าปาก บาร์โหนอลูมิเนียม แล้วเงยขึ้นมองอาตมา”เจ้าแก้วกินได้สองสามคำ ลุกขึ้นเดินไปที่กองเฒ่าถ่านซึ่งเผายายของมัน ขยุ้มข้าวจากจานเก่าครํ่าคร่าวางลงที่พื้นดิน แล้วพูดทั้งนํ้าตา“ยาย กินข้าวซะ”เปิบเข้าปากตัวเองคำนึงหยิบวางให้ยายมันด้วย น่าเวทนาเหลือเกินก็เลยนึกว่าหากปล่อยไว้เด็กคนนี้คงเหมือนทาชานตํในหนัง สมัยก่อนแน่ กลับไปที่กลดนั่งคิด“นี่แหละชีวิตคนเราไม่ว่าเด็กหรือผู้ใหญ่ ยากดีมีจนล้วนต้องใช้กรรมทั้งนั้น เจ้าแก้วคงทำพื่งใดที่เป็นบาปแต่ชาติปางก่อน เพราะยังเล็กนัก คงไม่ไปก่อกรรมทำเข็ญกับผู้ใดได้ในชาติปัจจุบัน และที่แน่ใจกรรมตามมาจากชาติก่อนเพราะเจ้าหนูน้อยมันรักยาย ก็ถึงขนาดตายแล้ว ยังมีกะใจเอาข้าวให้กินแสดงมีความกต้ญญ  บาร์โหนคู่ เพราะ ฉะนั้นคงไม่ใช่กรรมจากชาตินี้แน่”“อาตมาเชื่อว่าพรหมลิขิตเขาขีดให้มัน ต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวชั่วระยะหนึ่ง จึงหาวิธีจะทำอย่างไรให้ยอมไปด้วยกับอาตมา เพราะรู้จากใครต่อใคร แล้ว เจ้าแก้วไม่ยอมเข้าหเยู่บ้าน ที่หลายคนชักชวน และเหมือนมันใช้เวรหมดแล้ว”“ระหว่างเฝานั่งคิดหาวิธี เห็นเจ้าเด็กน้อยย่องกริบมานั่งหน้ากลด มองฝานจากด้านใน มันกอดเข่ามองอาตมาเฉย ประกอบบาร์โหน ” ก็เลยเรียก'ให้เข้ามาข้าง'ในแล้วชวนมันคุยเรื่องโน้นเรื่องนี้ให้เพลินแล้ว สุดท้ายพูดกับมัน “จะอยู่อย่างนี้ในปาคนเดียวไม่ได้หรอก อันตรายทั้งนั้นไปกรุงเทพฯ กับหลวงพ่อเอาไหม”เจ้าแก้วก็ว่ามันห่วง คิดถึงยายจะอยู่คนเดียว ต้องอธิบายอีก “ยายเอ็งน่ะไปอยู่ยังที่ดีแล้ว1ไม่ต้'!องห่วง เข้ากรุงเทพฯ ด้วยกันนะ” มันคิดอยู่ชั่วครู่จึงพยักหน้ารับ ฉันเลยเดินทางกลับในวันนั้น หลังจากเจ้าแก้วไปนั่งกราบกองเถ้าถ่านพูดงึมอะไรของมันไปตามเรื่อง คงลายายน่ะนะ

วิธีติดบาร์โหน